رمضان ؛ شب قدر و ضربت خوردن حضرت علي (ع)

رمضان ؛ شب قدر و ضربت خوردن حضرت علي (ع)

مجموعه: مناسبتها در ايران و جهان

عبادت در شب قدر، برتر از عبادت در هزار ماه است

19 رمضان ؛ شب قدر و ضربت خوردن حضرت علي (ع)

شب قَدر يا لَيلَةُ القَدر

شب قَدر يا لَيلَةُ القَدر با فضيلت‌ترين شب سال در فرهنگ اسلامي است. به صورت دقيق مشخص نيست كه شب قدر، كدامين شب سال است. شب قدر در باور شيعيان،يكي از شب‌هاي ۱۹ يا ۲۱ و يا ۲۳ ماه رمضان و بنا بر برخي روايات، شب نيمه شعبان است. بيشتر اهل سنت شب ۲۷ماه رمضان را شب قدر دانسته‌اند.

ضربت خوردن حضرت علي بن ابي طالب (ع) در روز ۱۹ ماه رمضان و به شهادت رسيدن ايشان در روز ۲۱ ماه رمضان بر اهميت اين شبها نزد شيعيان افزوده است.

فضيلت‌هاي شب قدر

خداوند در قرآن مجيد از شب قدر به بزرگي ياد كرده و سوره‌اي نيز به نام «سوره قدر» نازل فرموده است. با توجه به آيات سوره قدر مي‌توان به فضيلت‌هاي شب قدر پي برد:
1-قرآن در شب قدر نازل شده است.
2- عبادت و احيا در  شب قدر معادل بيش از هزار ماه است.
3- خيرات و بركات الهي در شب قدر نازل مي‏ شود.
4- رحمت خاص خدا شامل حال بندگان مي‏ گردد.
5- فرشتگان و روح در شب قدر نازل مي‏ گردند.

در تمام سال، شبي به خوبي و فضيلت شب قدر نمي‌رسد. شب قدر، شب نزول قرآن، شب فرود آمدن ملائكه و روح نيز نام گرفته است. عبادت در شب قدر برتر از عبادت هزار ماه است. در اين شب، مقدرات يك سال انسان‌ها و روزي‌ها، عمرها و امور ديگر مشخص مي‌شود. ملائكه در شب قدر بر زمين فرود مي‌آيند، نزد امام زمان(عج) مي‌روند و آنچه را براي بندگان مقدر شده بر ايشان عرضه مي‌دارند. شب‌زنده‌داري و تلاوت قرآن و مناجات و عبادت در شب قدر، بسيار توصيه و تأكيد شده است.

امام علي (ع) در 21 ماه رمضان سال 40 هجري قمري به شهادت رسيد

19 رمضان و ضربت خوردن حضرت علي(ع) در مسجد كوفه
عبدالرحمن بن ملجم مرادي، از گروه خوارج و از آن سه نفري بود كه در مكه معظمه با هم پيمان بسته و هم سوگند شدند، كه سه شخصيت مؤثر در جامعه اسلامي، يعني امام علي بن ابي طالب(ع)، معاويه بن ابي سفيان و عمرو بن عاص را در يك شب واحد ترور كرده و آن ها را به قتل رسانند.

هر كدام به سوي شهرهاي محل مأموريت خويش رهسپار شدند و عبدالرحمن بن ملجم مرادي به سوي كوفه رفت و در بيستم شعبان سال 40 قمري وارد اين شهر بزرگ شد. وي به همراهي شبيب بن بجره اشجعي، كه از همفكران وي بود و هر دوي آن ها از سوي "قطام بنت علقمه" تحريك و تحريث شده بودند، در سحرگاه شب نوزدهم ماه مبارك رمضان سال 40 قمري در مسجد اعظم كوفه كمين كرده و منتظر ورود اميرمؤمنان علي بن ابي طالب(ع) شدند. هم چنين قطام، شخصي به نام "وردان بن مجالد" را كه از افراد طايفه اش بود، به ياري آن دو نفر فرستاد.

حضرت علي(ع) در شب نوزدهم ماه مبارك رمضان، مهمان دخترش ام كلثوم(س) بود و در آن شب حالت عجيبي داشت و دخترش را به شگفتي درآورد. روايت شده كه آن حضرت در آن شب بيدار بود و بسيار از اتاق بيرون مي رفت و به آسمان نظر مي كرد و مي فرمود: به خدا سوگند، دروغ نمي گويم و به من دروغ گفته نشده است. اين است آن شبي كه به من وعده شهادت دادند. به هر روي، آن حضرت به هنگام نماز صبح وارد مسجد اعظم كوفه شد و خفته گان را براي اداي نماز بيدار كرد. از جمله، خود عبدالرحمن بن ملجم مرادي را كه به رو خوابيده بود، بيدار و خواندن نماز را به وي گوش زد كرد.

هنگامي كه حضرت علي(ع) وارد محراب مسجد شد و مشغول خواندن نماز گرديد و سر از سجده اول برداشت، نخست شبيث بن بجره با شمشير برّان بر وي هجوم آورد، وليكن شمشيرش به طاق محراب اصابت كرد و پس از او، عبدالرحمن بن ملجم مرادي فريادي برداشت: "لله الحكم يا علي، لا لك و لا لأصحابك"! و شمشير خويش را بر فرق نازنين حضرت علي(ع) فرود آورد و سر مباركش را تا به محل سجده گاهش شكافت.

حضرت علي(ع) در محراب مسجد، افتاد و در همان هنگام فرمود: بسم الله و بالله و علي ملّه رسول الله، فزت و ربّ الكعبه؛ سوگند به خداي كعبه، رستگار شدم.
نمازگزاران مسجد كوفه، برخي در پي شبيب و ابن ملجم رفته تا آن ها را بيابند و برخي در اطراف حضرت علي(ع) گرد آمده و به سر و صورت خود مي زدند و براي آن حضرت گريه مي نمودند. حضرت علي(ع)، در حالي كه خون از سر و صورت شريفش جاري بود، فرمود: هذا ما وعدنا الله و رسوله؛ اين همان وعده اي است كه خداوند متعال و رسول گرامي اش به من داده اند. دو روز پس از ضربت خوردن حضرت علي (ع)، ايشان در 21 ماه رمضان به شهادت رسيدند.

بدين گونه پيشوايي شايسته، امامي عادل، خليفه اي حق جو، حاكمي دلسوز و يتيم نواز، كامل ترين انسان برگزيده خدا و جانشين بر حق محمد مصطفي(ص)، به دست شقي ترين و تيره بخت ترين انسان روي زمين، يعني ابن ملجم مرادي ملعون، از پاي درآمد و به سوي ابديت و لقاء الله و هم نشيني با پيامبران الهي و رسول خدا(ص) رهسپار گرديد و امت را از وجود شريف خويش محروم نمود.