دعاي زيباي ظهور در ماه مهماني خدا

دعاي زيباي ظهور در ماه مهماني خدا

مجموعه: داروخانه معنوي

ماه رمضان ماه تضرع و استغاثه و دعا و نيايش به درگاه پروردگار عالميان است

ماه مبارك رمضان، ماه ضيافت الهي، ماه تنزيل قرآن و ريزش باران وحي و وزش نسيم مهر خداوند يك بار ديگر با آمدنش دل‌هاي عاشق و خسته را غرق شادي و شعف كرد. خداوند بزرگ، در اين ماه با فراخواني بندگان خويش بر خوان گسترده‌اش هيچ لطف و عنايتي را از آنان دريغ نفرموده و تمام بركات را در دسترس آنان قرار داده است. در اين ماه مبارك، درهاي بهشت، باز؛ و درهاي جهنم، بسته شده است و شياطين در زنجيرند و اين الطاف، زمينه توجه بندگان را به ذات اقدس الهي فراهم و جان تشنه آنان را مهياي دريافت پيام‌هاي هدايت و سعادت كرده است.

ماه مبارك رمضان، ماه توبه و بازگشت به خداوند رئوف و غفور و ماه تضرع و استغاثه و دعا و نيايش به درگاه پروردگار عالميان است؛ ماهي كه به فرموده پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله، دعاي شما در اين ماه مستجاب است. (١) و از دعاهاي اين ماه دعا براي تعجيل در ظهور است.

دعاي زيباي ظهور در ماه مهماني خدا
يكي از دعاهاي ماه مبارك رمضان، "دعاي افتتاح" (٢) است كه به خواندن آن در شبهاي اين ماه، توصيه شده است و اگرچه ادعيه‌ي مربوط به اين ماه زياد است، ولي بزرگاني مانند ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي، براي اين دعا و دعاي سحر و دعاي ابوحمزه، اهميت بيشتري قائل شده و آن‌ها را ممتاز دانسته‌اند.

از ويژگي‌هاي دعاي افتتاح آن است كه دعاكننده را هر شب، متوجّه حضرت ولي عصر عليه السلام و "دولت كريمه" ايشان مي‌كند و شوق لقاي آن دولت را در دل او زنده مي‌دارد. بخش پاياني اين دعا، به شكل نسبتاً گسترده اي، هم خصال آن حضرت را بازگو مي كند: "العدل المنتظر" و هم خصال دولت آن حضرت را بر مي‌شمارد: "تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ"،(٣) و بالاخره شيعه‌اي كه حِرمان دوره‌ي غيبت را تحمّل مي‌كند، در پايان دعاي خود، رنجهاي اين دوره را با زبان شِكوه با خداوند نجوي مي‌كند: "اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ..."

و از حضرت حق مي‌خواهد كه با ظهور حضرت، اين دوره‌ها پايان پذيرد: "اللَّهُمَّ الْمُمْ بِهِ شَعَثَنَا وَ اشْعَبْ بِهِ صَدْعَنَا وَ ارْتُقْ بِهِ فَتْقَنَا وَ كَثِّرْ بِهِ قِلَّتَنَا وَ..." (٤)

منتظر واقعي بايد به دو نكته توجه داشته باشد: يكي آن كه در دل بايد به ياد حضرت بوده و آرزوي درك دولت او را داشته باشد، و ديگر آن كه در عمل بايد به وظايف و تكاليف خود عمل نموده و ذره‌اي از احكام شرعي تخلّف نكند

دعاي افتتاح، هر شب دعاكننده را در مرز "غيبت" و "حضور" قرار داده، در حالي كه او را از تاريكي‌هاي عصر غيبت "بيم" مي‌دهد تا مبادا به ظلمت "خو" بگيرد، از "يأس" بازداشته، سپيده را به او نشان مي‌دهد:"اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِي دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلامَ " بارالها! واقعيت آن است كه ما مشتاق دولت كريمه آن حضرت هستيم كه اسلام و اسلاميان را عزت مند گرداني.

دعاي افتتاح دل ها را به سوي دولت كريمه به پرواز در مي‌آورد

 
 چشم به راه دولت كريمه
دعاي افتتاح، فضاي ذهني و روحي شخص را از گرفتاري‌ها و نيازهاي شخصي اش، فراتر قرار داده و دل او را متوجه "دولت امام" قرار مي‌دهد، در اين حال، ممكن است شخص، "شوق ديدار" حضرت را هم داشته باشد و آرزوي ملاقات با حضرت را در سر بپروراند، ولي اين ديدار، ديدار با شخصيتي است كه در "رأس دولت" قرار گرفته و در زماني است كه پرچم فتح را به اهتزار در آورده است و لذا از اين سو هم "ديدن من" مطرح نيست، بلكه  منظور ديدار عموم ملّت با امام است: "ديدن ما": "متي ترانا و نراك و قد نشرت لواء النصر تري". (٥)

دعاي افتتاح، به ما مي‌آموزد كه امام را از سطح خواسته‌هاي شخصي خود، بالا‌تر ببينيد، و به امام صرفاً به عنوان شخصيتي كه در كوچه پس كوچه‌هاي درد و رنج، بايد سراغ امداد غيبي‌اش را گرفت، نگاه نكنيد، بلكه امام، آن شخصيتي است كه با دولت كريمه اش، به اسلام در جهان عزّت مي‌بخشد: اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِي دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلامَ.

 آرزوي منتظران
منتظران حضرت ولي عصر عليه السلام، چشم به راهند تا در عصر ظهور، تحوّلات وسيع و عميق اجتماعي، اقتصادي، سياسي و فرهنگي، رخ دهد، به گونه‌اي كه نه فقط پايه و اساس ظلم و ستم، ويران گردد، بلكه حتّي موارد نادر و معدود ظلم و تعدّي هم اتّفاق نيفتد، و بالاخره "هيچ اثري" از ظلم ديده نشود!"لا يري اثر من الظلم" (6)

منتظران چشم به راه جامعه اي‌اند كه در آن خونريزي وجود ندارد، و امنيت و آسايش چندان فراگير مي‌شود كه حتّي مزاحم "خواب" كسي هم نمي‌شوند: "لايوقظ نائماً ولايهريق دماً" (7)  مفاسد فرهنگي و اقتصادي از قبيل ميگساري، زنا و ربا ريشه كن شده، و مردم با رغبت و از روي اشتياق به بندگي خدا روي مي‌آورند، در آن جامعه راستي و راستگوئي فراگير مي‌شود، نه دروغي ديده مي شود و نه دروغي شنيده مي‌شود، از اين رو، به شكل رسمي يا غير رسمي، هيچ كس سخن ديگري را "تكذيب" نمي‌كند، تا چه رسد به آنكه دروغ، نردبان رشد و ترقّي باشد:"يمحيق ‌الله الكذب" (٨) و پايه و اساس اين تحوّلات فرهنگي و اجتماعي و سياسي، تحوّلي است كه در دولت رخ مي‌دهد، از اين رو همه چيز با "تأسيس دولت كريمه" آغاز مي‌شود.

دعاي افتتاح، به ما مي‌آموزد كه امام را از سطح خواسته‌هاي شخصي خود، بالا‌تر ببينيد، و به امام صرفاً به عنوان شخصيتي كه در كوچه پس كوچه‌هاي درد و رنج، بايد سراغ امداد غيبي‌اش را گرفت، نگاه نكنيد، بلكه امام، آن شخصيتي است كه با دولت كريمه اش، به اسلام در جهان عزّت مي‌بخشد

بنابراين شايسته است در اين ماه با عظمت از دعا غافل نبوده و طبق سفارش بزرگان هر شب مداومت به خواندن اين دعا نموده و قلباً از پروردگار ظهور حضرت را خواستار شويم.

 دو نكته طلايي
دعاي افتتاح دل ها را به سوي دولت كريمه به پرواز در مي‌آورد، و آمال و انديشه‌هاي ما را به سمت آن هدايت مي‌كند، ولي از اين كه براي آن "دولت"، چه "اقدامي" بايد انجام دهيم، سخني نمي‌گويد، و تكليفي برايمان بيان نمي‌كند،اما مسلم است كه ما بايد در مسير اطاعت ائمه عليهم السلام حركت كنيم و از نافرماني نسبت به آن‌ها پرهيز كنيم و هر روز صبح با حضرت پيمان ببنديم كه از ياران حضرت بوده و مطيع فرمان او باشيم.

به طور كل منتظر واقعي بايد به دو نكته توجه داشته باشد: يكي آن كه در دل بايد به ياد حضرت بوده و آرزوي درك دولت او را داشته باشد، و ديگر آن كه در عمل بايد به وظايف و تكاليف خود عمل نموده و ذره‌اي از احكام شرعي تخلّف نكند.

به اميد ظهور و بر پايي دولت كريمه اش.